Al zo’n 20 jaar kom ik ongeveer eens per jaar in Engeland, minimaal. Het begon met een kersttrip naar Londen via een aanbieding uit de Yes (dat is een ter ziele gegaan tienertijdschrift) en eindigde in principe … nog niet. Alhoewel deze datum, 24 juni 2016, wel een flinke klap aan mijn UK-liefde heeft toebedeeld.
In die 20 jaar heb ik er drie keer gewoond: een jaar in Shrewsbury, 2 maanden in Blackpool en 6 weken in Canterbury. Altijd in het kader van opleiding, studie en persoonlijke ontwikkeling. Ik heb me altijd welkom gevoeld, maar ook super-Nederlands, omdat de verschillen (hoe Europees we allebei ook zijn) in elkaars nabijheid versterkt worden. Maar ik heb altijd vrienden gemaakt, lol gehad en ik heb zelfs nog steeds een Engelse bankrekening, omdat ik nooit echt afscheid heb kunnen nemen.
Typisch Brits
In Shrewsbury vervulde ik mijn maatschappelijk werk en dienstverlening stage. Daarvoor werkte ik in een gezinsvervangend tehuis. Ik zorgde er voor uithuisgeplaatste kinderen. Ze waren mishandeld, verwaarloosd en misbruikt en vervolgens had de Engelse overheid ingegrepen en de kinderen bij hun ouders weg gehaald en aan onder andere mijn zorg toevertrouwd.
In 2001 maakte ik daar ook kennis met het fenomeen tienermoeders en binge drinking, maar dat terzijde.
In Blackpool deed ik onderzoek naar de gevolgen van ASBO‘s op minderjarigen; de draconische gevolgen van deze bestuurlijke maatregel op ‘asociale gedragingen’ is toendertijd gelukkig niet in Nederland ingevoerd, omdat ik met mijn kleine onderzoek dezelfde conclusie trok als de Home Office; het heeft geen zin. In Blackpool heb ik trouwens meer dichtgetimmerde woonblokken en drugsgebruik gezien dan in 30 jaar Oude Noorden Rotterdam, maar dat terzijde.
In Canterbury deed ik 6 weken een werkervaringsplaats op de Universiteit aldaar. Op de communicatie afdeling was ik betrokken bij het opzetten van een website voor een internationaal Criminologie-promotie programma. In Canterbury heb ik nog nooit zo dichtbij de armoedegrens geleefd, omdat ik woonde in een huis waar elektriciteit en stromend water niet vanzelfsprekend waren, maar afhankelijk van de aanschaf van pre-paid kaarten. Maar dat terzijde. Met mijn Nederlandse vriendinnetje die al ruim een decennium in de Swindon-area woont heb ik diverse roadtrips ondernomen, fondsen geworven voor de Amber foundation en ben ik in Engeland op tournee geweest met een geluidstechnicus-ex-vriendje. Ik heb meer van Engeland gezien dan de gemiddelde Brit. En op meer plekken gewoond dan in Nederland.
De cursief gedrukte fenomenen zijn niet de schuld van Brussel. Of van de Europese Unie, ze zitten dieper geworteld in het Britse Systeem dan dat. En een Brexit gaat dat niet oplossen. Als ik had mogen stemmen, had ik uiteraard in dit referendum voor Remain een gekozen, omdat ik denk dat verbondenheid sterker is dan losse flodders.
Landjepik
“We got our country back”, hoor je nu uit verschillende Leave spelonken. Laat ik die zin eens ontleden: wie is we? Die 52%? Mensen met een Engels paspoort? Of national insurance number, want die heb ik ook hoor. Ons land? Het Engeland van vandaag is niet van iemand anders dan gisteren. Wat bedoelen ze daar toch mee? Terug? Alsof het om een fiets gaat die je hebt uitgeleend, en nu met platte band terugkrijgt.
De pond is nog nooit zo hard gekelderd en intussen vraag ik me af waar die 25000.000.000 vandaan komt die de Bank of England tevoorschijn heeft getoverd om de banken te redden. Want ja, op Vertrek-dag moeten de banken weer eens gered worden. En in oktober, als het vertrek officieel ondertekend (naar verwachting, als David Cameron aftreed en de nieuwe regering dit gaat 
regelen) worden volgt er weer een Kelder-Dag (mark my words). En misschien, heel misschien, als Engeland over 100 jaar in 2116 weer een beetje hersteld is, zullen ze zeggen: “Zie je nou wel, ’tis maar goed dat we zijn vertrokken, het is nog nooit zo goed gegaan.” Maar voor de komende decennia zijn de gevolgen niet te overzien. Zeker niet voor de jongeren, die hier het langste de dupe van zullen zijn.
Engeland is in principe vandaag of morgen niet anders dan gisteren of in de jaren 90. Het zal er nog steeds regenen, ze hebben voorlopig nog steeds een Koningin, baked beans en restaurant-style-Korma zijn nog steeds een national staple, drank haal je bij je lokale off-licence en we luisteren nog steeds naar Coldplay. Zeker aangezien de eerste beloften uit het Leave-kamp al weer worden teruggedraaid: natuurlijk gaat er geen 350 miljoen pond naar de NHS. Maar de moeder van Erin uit Manchester verwoorde het goed toen ze zei dat ze het jammer vond van de instelling en de toekomst voor haar dochter: dat asociale naar binnengekeerde. Dat levert soms zelfs een DSM-IV diagnose op van psychische stoornis of autisme.
I’m sorry Erin
